یک کسب و کار می تواند به یکی از اشکال مختلفی که در ادامه می آید، سازماندهی گردد:

1. تک مالکی
2. شراکتی
3. سهامی
4. شراکتی با مسئولیت محدود و شرکت با مسئولیت محدود
5. غیر انتفاعی

بیایید نگاهی به تفاوت های میان این پنج نوع کسب و کار بیندازیم.

کسب و کارهای (تجارتهای) تک مالکی

یک سازمان تک مالکی فقط یک صاحب دارد که مالک نامیده می شود، و اغلب خودش کسب و کار را مدیریت می کند.بعنوان مثال از کسب و کارهای تک مالکی می توان فروشگاههای خرده فروشی کوچک و یا حتی کسب و کارهایی حرفه ای همچون وکلای مدافع و حسابداران نام برد. از دیدگاه حسابداری هر کسب و کار تک مالکی از مالک آن مجزا است: سوابق حسابداری یک کسب و کار تک مالکی شامل اطلاعات شخصی مالک نمی شود. با این حال از منظر حقوقی کسب و کار تک مالکی محسوب می شود. یک کسب و کار تک مالکی دارای یک صاحب است که مالک نامیده می شود.

کسب و کارهای شراکتی

یک کسب و کار شراکتی، از به هم پیوستن دو یا چند مالک مشترک تشکیل می شود. هر مالک یک شریک است و شراکت را طبق یک قرارداد لازم الاجرا پذیرفته است. این شیوه کسب و کار متقابل نامیده می شود.در کسب و کارهای متقابل برای هر شریک مسئولیت متقابلی ایجاد می گردد.بسیاری از فروشگاههای خرده فروشی، سازمانهای حرفه ای پزشکان، وکلای مدافع، و حسابداران مشارکتی می باشند. بیشتر کسب و کارهای شراکتی کوچک یا متوسط هستند اما برخی از آنها غول پیکر و با هزاران شریک هستند.برای اهداف حسابداری کسب و کار شراکتی مجزا از شرکا می باشد.یک کسب و کار شراکتی دو یا چند مالک دارد که شریک نامیده می شوند.

شرکتهای سهامی

یک شرکت سهامی کسب و کاری است که مالکیت آن با سهامداران می باشد. سهامداران اشخاصی هستند که هر کدام مالک بخشی از سهام شرکت می باشند. سهام یک سند رسمی است که نشان دهنده منافع مالکیت در یک شرکت سهامی می باشد. یک شرکت زمانی سهامی اعلام می شود که دولت یک اساسنامه به آن اعطا کند و دولت بندهای ثبت شرکت را تایید کند و اولین برگه سهام صادر شود.بندهای ثبت شرکت قوانینی هستند که توسط دولت تصویب می شوند و حاکم بر مدیریت شرکتهای سهامی می باشند. برخلاف کسب و کارهای تک مالکی و شراکتی، یک شرکت سهامی یک شخصیت حقوقی دارد که مجزا از مالکان آن می باشد. این تمایز قانونی بین شرکتهای سهامی و کسب و کارهای سنتی تک مالکی و شراکتی ، بدلایل زیر بسیار مهم می باشد: اگر مالک یک کسب و کار تک مالکی یا مالکان کسب و کارهای شراکتی نتوانند بدهیهای خودشان را بپردازند، وام دهندگان می توانند اموال شخصی مالکان را در ازای تعهدات برآورده نشده تسخیر کنند. اما اگر یک شرکت سهامی ورشکست شود، وام دهندگان نمی توانند اموال شخصی سهامداران را تصاحب کنند. بزرگترین کسب و کارها در ایالات متحده آمریکا و سایر کشورهای دنیا شرکتهای سهامی می باشند.بعنوان مثال شرکت سهامی کوکاکولا دارای میلیاردها سهام است که متعلق به سهامداران می باشد. یک شرکت سهامی دارای یک یا چندین مالک است که به آنها سهامدار گفته می شود.

کسب و کارهای شراکتی با مسئولیت محدود و شرکت با مسئولیت محدود

در یک شراکت محدود ، هر عضو یا شریک صرفآ در قبال اقدامات خود یا اقدامات افراد تحت کنترل خودش مسئولیت دارد. بطور مشابه یک کسب و کار را می توان به عنوان شرکت با مسئولیت محدود تشکیل داد. در شرکت با مسئولیت محدود، شرکت در برابر بدهیها مسئولیت دارد و نه اعضای شرکت. این چیدمان مانع می گردد تا یک شریک غیر اخلاقی برای شرکای دیگر ایجاد یک مسئولیت بزرگ کند مشابه روش محافظتی که در شرکتهای سهامی وجود دارد. امروزه اکثر کسب و کارهای تک مالکی و شراکتی به شکل شراکت با مسئولیت محدود و شرکت با مسئولیت محدود سازماندهی شده اند. یک شرکت با مسئولیت محدود دارای یک یا چند مالک است که اعضا نامیده می شوند.

کسب و کارهای غیر انتفاعی

یک کسب و کار غیر انتفاعی سازمانی است که تایید شده است تا برای هدفی مذهبی، خیریه و یا آموزشی فعالیت کند. هیئت مدیره معمولآ از تعدادی داوطلب تشکیل شده است که برای اهداف غیر انتفاعی تصمیمات سازمانی می گیرند. اعضای هیئت مدیره مسئولیت تعهدی را برعهده دارند و نسبت به انجام وظایف خود به شیوه ای قابل اعتماد تعهد اخلاقی و قانونی دارند. هدف آنها اینست که برای تامین مالی عملیات خود به کسب درآمد بپردازند. نمونه ای از سازمانهای غیر انتفاعی کلیساها، مساجد و مدارس می باشند. یک کسب و کار غیر انتفاعی مالکی ندارد. شکل 1-2 بصورت خلاصه تفاوتهای بین این پنج نوع کسب و کار را نمایش می دهد.