خوب، شما فکر می کنید در چه نوع کسب و کاری مالک، مدیر، و یا سرمایه گذار باشید؟ یک کسب و کار که خدمات ارائه می دهد، و یا کسب و کاری که محصولی را می فروشد؟

در فصل یک تا چهار در مورد شرکتهای خدمات آموزش الکترونیک اسمارت تاچ، و شرکت موزیک گرک بحث شد. شرکتهای اسمارت تاچ و موزیک گرک هر دو یکسان بودند. هر دو واحدهای تک مالکی بودند، و روشهای حسابداری یکسانی را استفاده می کردند. اگر چه، شرکت موزیک گرک و اسمارت تاچ در یک چیز مهم با هم تفاوت داشتند: شرکت اسمارت تاچ خدماتی را به مشتریانش ارائه می داد، در حالیکه شرکت موزیک گرک هم خدمات ارائه می داد و هم محصول می فروخت. کسب و کارهایی که محصولی را می فروشند، واحدهای بازرگانی نامیده می شوند زیرا آنها کالا یا محصولاتشان را به مشتریانشان می فروشند.

در این فصل، ما به معرفی حسابداری بازرگانی می پردازیم، و به شما نشان خواهیم داد که چگونه به حسابداری خرید و فروش موجودی کالا بپردازید. موجودی کالا یک دارایی جاری دیگر است که واحدهای بازرگانی آن را دارند. در تعریف موجودی کالا، گفته می شود که کالاهایی را که یک شرکت به منظور فروش به مشتریانش نگهداری می کند موجودی کالا هستند. برای مثال، شرکت موزیک گرک باید مقداری موجودی کالای CD به منظور عملیات کسب و کارش نگهداری کند. شرکت Walmart دارای موجودی کالاهای غذا، پوشاک، لوازم خانگی، و لوازم مدرسه می باشد. یک فروشنده محصولات شرکت هوندا، دارای موجودی کالاهای خودرو و لوزام خودرو می باشد.

در این فصل، شرکت اسمارت تاچ تصمیم گرفته است تا به قطع فروش خدماتش بپردازد و به جای آن برنامه ریزی کرده است تا CD های آموزشی بفروشد که آنها را از یک فروشنده دیگر خریداری می کند. با این تغییر استراتژی در کسب و کار، شرکت اسمارت تاچ هم اکنون یک واحد بازرگانی محسوب می گردد. ما مثالهایمان را در مورد شرکت اسمارت تاچ با توجه به استراتژی جدیدیش ادامه خواهیم داد. در ادامه به مقایسه بین شرکتهای خدماتی و شرکتهای بازرگانی می پردازیم. همچنین در ادامه مثالهایی از شرکت موزیک گرک را خواهید دید. بیایید با بررسی چند اصول پایه ای در فعالیتهای بازرگانی کارمان را شروع کنیم.